Ineens op de HAP

Vrijdag 10 april constateerde ik bloed in mijn urine. Daar schrok ik verder niet van, want ik dacht dat dit kwam door de rode bieten salade. Toen ik zaterdag nog een aantal keren bloed zag, kreeg ik zo mijn bedenkingen. Maar goed, we waren de hele middag on tour geweest met paasontbijtjes en weinig gedronken. Zondag was dag 3 met bloed in mijn urine en begon ik me toch wat zorgen te maken. Na Boer zoekt Vrouw kreeg ik een enorme pijn vanuit m’n rug naar mijn buik. Een helse pijn! Een pijn die ik niet herkende.

Het werd onhoudbaar. Dus toch de HAP gebeld. Omdat ik niet wist of ik koorts had en er mogelijk een ontsteking zou kunnen zitten, wilde de doktersassistente eerst dat Bert mijn urine zou brengen. Al snel bleek dat de dokter mij toch zelf wilde zien. Bert moest mij thuis gaan ophalen en ik moest met corona maatregelen naar binnen. Mondkapje op, handen desinfecteren. Gelukkig mocht Bert mee de wachtkamer in, maar ook met mondkapje en handen desinfecteren.

In de wachtkamer liep ik alleen maar heen en weer te briesen. Met een emmer aan mijn arm, want ik moest thuis steeds spugen, liep ik de wachtkamer op en neer. Het duurde maar en duurde maar en dan duurt 3 kwartier wachten wel heel lang. Gelukkig werd ik opgehaald. Een verpleegkundige nam mijn temperatuur op. 37,8 geen koorts dus. Ja, het was allemaal wat onduidelijk vanwege je temperatuur. “Nou, ik voel me prima, maar heb geen thermometer in huis”. Waarna de arts van de SEH mij kwam halen. “Sorry voor het lange wachten. Het was allemaal wat onzeker om uw temperatuur, maar ik breng u nu toch weer bij de huisarts op de HAP”. Ik vond het allemaal prima, als ik maar snel van die pijn werd verlost.

Wachtkamer HAP. Ook daar weer even wachten. Ik werd opgehaald. “Waarom heeft een mondkapje op?” Omdat ik volgens corona maatregelen naar binnen moest en mijn temperatuur niet wist. “Nou, u heeft geen koorts, dus mondkapje mag af hoor!” Prima! De dokter vertelde me meteen dat het een niersteen was. Dus ik vraag: “Hoe kan u dit dan zonder enig onderzoek weten?” “Herkenning. Elke dienst zit er wel iemand tussen met een niersteen en al je symptomen wijzen erop. Gelukkig zitten er geen ontstekingswaarden in je urine. Mocht je koorts krijgen, meteen melden. Dan zou het wel een ontsteking kunnen zijn en dan moet de uroloog er naar kijken en evt operatief verwijderen”.

Ik kreeg een spuit in mijn arm met diclofenac welke tevens de urineleider verwijdt. Met 3 zetpillen op zak, mocht ik weer naar huis. Gelukkig was de pijn even weg. Maar na 4 uur was het echt wel uitgewerkt. Ik heb eerst getracht het met paracetemol op te lossen, maar de pijn was zo heftig, dat ik Bert een zetpil heb laten zetten. En zo volgde er een nacht en dag van paracetemol en zetpil diclofenac om de pijn te onderdrukken. Veel drinken, veel plassen en maar hopen dat de niersteen er vanzelf uit komt zetten.

Het is nu donderdag, mijn verjaardag gisteren pijnloos gevierd en tot op heden geen aanvallen meer gehad. Ik kan zelfs zonder pijnmedicatie. Het kan natuurlijk nog wel terugkomen, zoals het steentje er nog zit. Maar voorlopig ben ik alleen maar dood en doodmoe. Het was echt een aanslag op mijn lichaam, maar verder mag ik niet klagen!