Verhaal van de dag

Ken je dat?

Ken je dat?

Dat je op een feestje bent.
Je al jaren daar over de vloer komt, je ervan uitgaat dan men toch ongeveer wel weet wie jij bent.
Je al gekoppeld wordt aan iemand waarbij je niet hoort, omdat ik toevallig alleen naar dat feestje kwam.
Degene wel wist dat ik uit Arkel kwam, dát dan weer wel.
Je in gesprek raakt, omdat je weet dat zij een zorgprofessional is en ik naar haar belangstelling toon.
Uiteindelijk het gesprek zodanig verloopt, dat jij (ik dus) even flink onder de loep werd genomen met mijn diabetes en overgewicht.

Nu hoeft niemand mij te vertellen wat “goed of fout ” is bij diabetes, dat wordt uiteraard ook door mijn eigen professionals wel verteld. Alleen zij weten mijn achtergrond,  mijn ziektebeelden, medicatie (waar je ook dikker van wordt), emoties, struggles, gevolgen IC opname (ook waarom ik daar lag).

Mijn haren gaan overeind staan, als dan gevraagd wordt wát je eet, en er zodanig een reactie komt:

“Eet jij 2 boterhammen? Wat véél!”
“En ook nog 2 boterhammen met de lunch?” Nou, kan je niet beter crackers nemen? Alles wat naar binnenkomt is energie he?.”

Als ik dan uitleg dat ik bij een MS gerelateerde diëtiste kom en zij mij deze adviezen geeft en mij zelfs aanraadt om 6x per dag te eten (wat ik vaak al niet eens doe), omdat dat de motor van mijn (dikkere) lichaam op gang moet houden. En dat ik me daar keurig aan houd. Dat ik met mijn MS niet mag crashen met diëten en niet over m’n grens mag gaan met sporten. En ik daarbij ook vertelde dat ik 2x per week onder begeleiding een uur sport.
Men tevreden is over mijn eetpatroon, daar geen op- of aanmerkingen over heeft. En tuurlijk adviseert om niet na achten los te gaan met een zak snoep.

“Waardoor ben je dan zoveel aangekomen?”

Nou, mijn kilo’s na mijn laatste zwangerschap zijn er altijd aangebleven. Ik leid een Bourgondisch leven. Gaan er graag op uit met de camper, waar lekker eten ook tot onze ontspanning behoort. En mijn moeilijke punt is ’s avonds na achten.
Waarop de nodige  hardnekkige “adviezen” kwamen. Blijkbaar doe ik niks goed. En geloof me…. ik weet heus wel wat wel of niet goed is voor mijn gezondheid en verbetering van lifestyle nodig is.

“Je moet het wel willen he? Je hebt een keuze!”

Ja, dat klopt. Maar ik heb er geen last van. Tuurlijk zou ik wat kilo’s af willen vallen, maar ik ben happy met mezelf. Ik doe mijn best waar ik kan. En soms hebben manlief en ik weleens van; “Dan maar wat korter leven, als we maar goed geleefd hebben”. Pluk de dag!

“Geen verse jus drinken he? Dan een sinaasappel nemen”

Waarop ik antwoordde: “ja dat weet ik. In een glas versgeperste jus zitten veel meer sinaasappels, dan dat ik aan fruit mag nemen op een  dag.
(Alsof ik dat niet wist)

“Gebruik je de eetmeter app van het Voedingscentrum niet? Dan weet je wat je eet en kan je overwegen: is dit t me waard?”

Ja, heb de app, maar ga niet bij alles wat ik in mn mond stop controleren. Ppfff….

“Drink jij smoothies?” Weet je wel wat er in een banaan zit?”

Ja, ook dat weet ik. Maar als je de hoeveel fruit telt, wat ik in de smoothie doe en deze ook nog eens deel met Bert, zit ik vermoedelijk aan 2 stuks fruit per dag,  alleen dan geblenderd. Dit om zeker te weten, dat ik elke dag aan mijn fruit kom.

En zo werd datgene wat ik ook zei, gelijk afgeserveerd, dat ik bijna niet meer wist wat ik zeggen moest.
Mijn ja, was haar nee of andersom.
Zij zou het iig anders doen.

Ook over de baan van de echtgenoten, wel of geen carrière maken. En onze wens van “eerder” stoppen voor Bert bijv. met 62 jaar , dat je daar nu wel iets wel iets voor moet regelen. Onze wens om tzt veel te gaan reizen met onze camper.

“Nou, oh nee hoor…. zo leven wij niet. Dat zien we dan wel”.

Het maakte niet uit, welk onderwerp we ook bespraken. Alles zou zij anders doen. Prima,… haar keus. Maar ik zeg daar dan niks van en laat haar in haar waarde.

Maar….
Wat een energie heeft dit gesprek mij gekost. Je zou er spontaan van gaan afvallen. Mijn gevoelens vlogen alle kanten.

Ik werd zo persoonlijk aangepakt, door iemand mij niet eens goed kent, zonder casus mij wel even vertelde hoe het moest.
En ook nog eens op een feestje.
Toch net even wat anders dan een bezoekje aan de huisartsenpraktijk toch? Waar je komt voor hulp en adviezen.

Het heeft mij geraakt, omdat ik me aangevallen voelde,  niet goed genoeg was, omdat zij het allemaal anders zou doen. En dit was niet de eerste keer dat zoiets mij overkwam.
Heb me eerder bij iemand anders, ook al zo moeten verdedigen voor dingen die ik “anders” zie of doe.
Waarom zoveel oordelen als je persoon niet eens goed kent?
Ik oordeel toch ook niet.

Iedereen heeft een keuze.
Maar iedereen heeft ook een keuze, om datgene te doen wat bij hen past of goed voelt. Het heeft mij verdriet gedaan en voor de zoveelste keer het gevoel gegeven dat ik iets niet goed doe en niet goed genoeg ben.

Hebben die “betweters ” daar weleens erg in? Hoe het mensen kan raken? Oordeel niet, als je de mens en geschiedenis niet kent.
Ik ben die avond stilletjes naar huis gereden. Geen muziek of geluid aan. Even alleen met mijn gedachten.
Jeetje, wat kunnen mensen je raken.

En weet je wat ik bij thuiskomst deed? Ik plofte op de bank en nam heerlijk een oliebol. “Kan mij het schelen”.

3 Reacties

  • Loura

    Wat kun je je dan klein voelen. En jij weet natuurlijk als geen ander dat dit helemaal niet nodig is want juist jij mag er zijn! Geweldig mens, geweldige echtgenote, geweldige mama en geweldige vriendin! Ik vind jou er altijd prachtig uitzien; mooie haren, mooie make-up, mooie kleren; allemaal uiterlijkheden maar met je innerlijk zit het prima. Jammer dat ik er niet bij was. Ik word namelijk altijd heel groot van dit soort mensen. En ik heb ook nog enorm gelachen om je laatste zin en zeg.. neem er nog lekker eentje.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *